Bahala Ka Na

Heto na nga tayo
at dumating na sa punto
Kung saan, sa wakas,
Ay natuto ka nang magdesisyon
ng buong loob
Walang atrasan
Walang alinlangan
Walang balikan.
Sa wakas.

Hindi ako makapaniwala ng sabihin mong
“Sige na, ito ang kailangan ko.”
Isa, dalawa, tatlo
Sa pangatlong pagkakataon
ay pumayag na rin ako

Parang pitik ng lintik sa sakit
Bukas na sugat, kay hapdi
Ito pala yung sinasabi nilang
Kinaing buhay ng lupa
Humihinga, naghihingalo,
Hanggang sa mamatay
Ang oras, ang saya,
Ngunit hindi kalian man ang alala

Ang pag-ibig
Na kasing laya ng mga ulap
Paano nga ba’t naligaw?
Dinala ng hangin kung saan
Hindi na kayang maabot
Kahit sabihin pa mang
“Patawad, mahal.”

Akala ko bukas makalawa
Babalik ka
Hindi ba’t lagi ka naman nag-aalangan
Kung saan kakain,
kung kalian mo ako yayakapin

Bahala ka na
Kung kaya mong mabuhay ng mag-isa
Kaya kong mabuhay sa ating alaala
Bahala ka na
Kung may makita kang iba
Bahala ka na
Bahala ka na

This is how you leave a city:

This is how you leave a city:
Always leave its lights on
You can choose to leave in the morning
But please leave the curtains drawn.
Light comes scarcely to grief.

Don’t forget to take with you your belongings
They are not people to chase you in the rain
Keep them like how you keep photographs of your childhood
Remember you have them
like how your mother’s lullaby would always keep you.

Keep your windows rolled down
And maybe, just maybe
The wind’s howl will remind you
The sound of the mountains
Do you remember?
It was December, we were conquerors.
You held my cold hands and told me
How beautiful the wind sounded
we kept our eyes shut
It wasn’t too long when you let go.

It was so good to see you again
I said in the most convincing tone
Then you told me how much you didn’t mean it
It was long over but I still remember so vividly.
I remember I told you to drive safe
And please leave the lights on when you leave.

Bukas, makalawa

Marahil darating ang araw
Na dadalawin tayo ng limot.
Pero ‘wag naman sana
Sa bukas makalawa.

Gusto pa kitang isama
Sa kalaliman ng karagatan
Sa kadiliman ng nakaraan
Pati na rin sa bukas na walang kasiguraduhan.

Hanggang sa lumabo ang mga mata
Tungkod ay kailanganin na
Kahit buhok pa’y maging abuhing kulay na
Tayo’y magsasama,‘di lang hanggang bukas makalawa.

Kasalo sa pagkain ng almusal
Kasayaw sa saliw ng panahon
Hanggang sa pumapayag ang Panginoon
Mabubuhay ako buhat ng iyong ligaya.

Isa

Kanina pag gising ko
Naramdaman ko ang pag-iisa
Para akong ulap na naligaw sa kalangitan
Isang maliit na isla sa malawak na karagatan
Malayong bituin sa kalawakan
Naroon, malayo sa kabihasnan
Tanging dinig lamang ay ang pitik
Ng pusong luhaan.

Ang unang patak ng ulan
Sa lupang darang,
Parang nagbalik na nakaraang
Ayaw ko nang balikan
Naghalong tuwa at lungkot,
Galak at pagdurusa,
Mas masidhi pa sa ligaya ng ina
At lumbay ng makata.
Naramdaman ko ang pag-iisa.

Dito kung saan
Matindi mo akong tinamaan
Dito kung saan ko natagpuan
Ang iyong pagmamahal
Sa kabila ng duda
Alinlangan at kaba
Sa aking pag-iisa
Minsan kitang nakasama.